سرها در گریبان است . کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را . که ره تاریک و لغزان است . به اکراه آورد دست از بغل بیرون. که سرما سخت سوزان است . چو دیوار ایستد در پیش چشمانت .

اول نامه جايه دله تنگ. چند تا نقطه چين مي گذارم. جاي اسم قشنگت سر سطر. گفتن از تو ولي کار من نيست. پس قلم را به زمين ميگذارم. مرد لحظهای مکث کرد و بعد چتر را بالای سرش گرفت و راه افتاد.

تا کی به تمنای وصال تو یگانه. اول کار که گریه امانم نده . نمی خواستم از حرمت بنویسم.

واژه ای که هیچگاه به معنای واقعی آن نخواهم رسید . و باز هم من و خدای خودم. دوستان گلم التماس دعا دارم. به آنهایی که پائیز را دوست ندارند. من به اندازه ی یک جنگل. چوب سادگی ام را خورده ام! هست به نیست دادم. و من حواس خدا را. پ رت کردم که مبادا بشنود! این روزها خودم را مشغول میکنم.