مثل یک وعده قهوه داغ. کیفم را کوک می کند. به تو گرم می شود. قندی ست که در دلم آب می شود. مباد که من آن اتفاقی باشم. تحمل نداره نباشی دلی که تو تنها خداشی. تو چنان در چشم و خیالم نشسته ای که. نه آواز باد و نه ساز باران.

کاش می آمدی و با هم. به سرزمین درد های من سفر می کردیم! تا تو قص ه ی تمام شب های مرا بدانی. که در فراقت چه گونه اشک ریختم! و گل های پژمرده ی دلم را دوباری زنده می کردی. دل من تاب این زندان سرخ انتظار را ندارد! پز از غمی به وسعت آسمان نیلگونم. بعد جان می دادم! ومن هیچ حسرت و آروزی نچیده یی را.

و حرفهای نگفته ام . من در این قفس به معنای عشق رسیده ام. و در این سکوت اشک ریخته ام. و به تنهایی خویش اعتراف می کنم! کسی دلش برایم نسوزد. من این قفس را دوست دارم و تنهایی ام را! و حالا این بزرگترین سرمایه ی من است. که عشق را در این قفس به تماشا گذاشته ام .