من شاعرم همیشه کمی هم کبوترم. گونه ها و پلک ها و چشم های دیگری. آمد و رد شد ولی هم ماند و هم رفت از دلم. چون خیابانی که ساکن می رود به هر و ری. لب گزان با روسری رد شد نمی داند مگر. حرف خاصی نیست حتی در به رویم بسته است. او که با من حرف می زد سال ها از هر دری. تا که شاید تو درآری بین این سرها سری. آنچنانکه شاخه ها را برگ ها زیبا کنند. حجم مویت دیدنی تر می شود با روسری.

تو كه باشي حال من خوبه. تقدیم به کسی که عاشقانه از من متنفر بود. نمی دونم چرا دوباره دارم پست می زارم. می دونم دیگه کسی نمی خوندم. حس کردم باید آپ کنم. تقدیم به کسی که عاشقانه از من متنفر بود. یه زن از گرگ ها نمی ترسه. یه زن از جنگلای زور آباد. توی این جنگلا نمی تونه. از مسیری که رفته برگرده. بس که از راه اشتباه رفته. بوی سیگار لایت تو بارون. نیمه شب یه آدمه تازه.

در این همیشه ی بی انتهای اجباری. دلم گرفته از این لحظه های تکراری. همینکه با تو که نه! با خودم غریبه شدم. مرا کشانده به مرز جنون و ناچاری. هنوز واژه به واژه شنیده خواهم شد. اگر سکوت مرا هم تو گوش بسپاری. اگر چه چشم شما کور و گوشتان کر بود. ولی چه ساده گرفتم که دوستم داری. بی که حرفی از بودن باشد. تنها به هوای بودنش راضی باش.

مثل زخم قلبی عاشق رو تن چوبی داری. این صدای خنده که توی تنت جادو شده. دل بی تاب و خرابم دل دیونه ی خسته. تو ی بغض تو گلویی بغضی داغون و شکسته.

باران به سلیقه تو می بارد. مجموعه ی دوم جواد نعمتی با 48 غزل در اختیار مخاطبین قرار گرفت. جواد نعمتی و شعری پراز خاطره. با همان موی لخت خرمایی کافه را بی قرار می کردی.

تو دلم فریاد و فریاد رسی نیست. دیگه دل با کسی نیست. نوشته شده در تاریخ شنبه 5 بهمن 1392 توسط ری را نظرات . یادش به خیر یه زمانی چفدر نوشتن اینجا آرومم می کرد. اون روزها از دردهایی می نالیدم که فکر می کردم درمانی ندارند و من ته چاهم و سیاه. امروز بعد یک سال گذرم اینجا افتاد و خیلی خاطره ها به یادم اومد. امروز فهمیدم اصلا قدر اون روزها و زندگی آرومم رو نمی دونستم. یک ساله که تو غربت همه جور عذابی کشیدم و هر روز آرزو می کنم کاش اون سالها بر می گشت و اینقدر اشتباه نمی کردم. بالاتر از سیاهی خیلی رنگ هست.

بی عشق تو زنده نیستم . به این دوری نمی ارزه. مطمئن باشی که یه خونه ی گرم داری . رفتم که تو باور کنی دارم محبت می کنم. باید که ز داغم خبری داشته باشد. تنهاييم را با تو . به این دوری نمی ارزه.

حتی شمایی که پیام خصوصی میذاری نمیذاری آدم جوابتو بده. شرمنده دوستای عزیز من دیگه نه میتونم به دیدنتون بیام نه میتونم بهتون بزنگم به دلایلی که خودتون بهتر از من میدونید. امیدوارم هرجایی که هستید موفق وپیروز باشید. دوست دارم همکلاسی روزهای شیرینم . ازت ممنونم که بخشی از خاطراتمو تشکیل دادی وقتی یادت میوفتم خوشحال میشم اما.