کشوری که گذشته خود را نشناسد لاجرم محکوم به تکرار آن است. اینجا یکی هست که هر ثانیه. اینجا یکی هست که هر ثانیه خوابت رو میبینه. تو چشمه تقویم با نبض ساعت منتظر میشینه. همیشه اونکه غرقه سکوته دستتو میخونه. درد لحظه رو کسی میفهمه که منتظر میمونه. از وقتی تو رفتی شب حالمو پرسید. شاید اگه تو برگردی بشه از چیزی نترسید. بشه قدر این ثانیه ها رو کنار تو فهمید. بعد تو برام لحن جاده ها صادقانه تر بود. هر مسافری که از راه رسید از تو بیخبر بود. من ساعتارو بیدار نکردم خوابتو ببینن. از وقتی تو رفتی شب حالمو پرسید.

بی نشان و بیمار و تبدار در انتظار. نمیدونم بعد از این هم مدت هنوز کسی به اینجا میاد یا نه. اگه اومدید مخصوصا دانشجوهای پدرم خوشحال میشم نظری بذارید. اینو هم میتونید دانلود کنید.

سلام دوستان عزیز من نه میتونم عکس بذارم نه سایز نوشته هامو عوض کنم نه نوشته های قبلیمو ویرایش کنم میخوام عکسایی رو هم که پریده دوباره بذارم ولی نمی تونم . کمکدلم نمی خواد مجبور شم یه وبلاگ دیگه بزنم. کمکهم اکنون نیازمند یاری سبزتان هستم. عکس پسرام درسالی که گذشت.