دوستان نمی خوام وبلاگم رو سیاسی کنم اما بعضی از افراد درصدد این هستند که اب را گل کند و ماهی بگیر ند اما این را نمی دانند که مردیم ایران هرگز خوبی و محبت را فراموش نمی کنند و زحمات و کارهای که رئیس جمهور محبوب. و دلسوز جناب آقای دکتر احمدی.

سلام به خداوندی که هستی را بسیار زیبا آفرید و رحمت را برای همه قرار داد. سلام به خداوند پر محبت بی منت. بانویی یک غزل بهانه کشید.

از هیاهوی واژه ها خسته ام. من سکوتم را از اوراق سپید آموخته ام. آیا سکوت روشن ترین واژه ها نیست . همیشه در خلوت خود مرگم را مجسم دیده ام. زیر نور یک واژه خواهم نشست. نام خونسرد معشوقه ام را بر هواس پنج گانه ام فال خواهم گرفت. و همزمان پایان آخرین برگ خاطراتم خواهم نوشت . چه افسانه ی زیبایی زیباتر از واقعیت . راستی مگر هر شخصی احساس نمیکند. با همه ی بی سر و سامانی ام.

ما دو تا ديوونه ايم كه هم اشيونه ايم. بده دستاتو به من تا باورم شه پیشمی می دونم خوب می دونی توتارو پود وریشمی. به چیزایی که میخواستم توی زندگیم رسیدم. چهار ماهه که عقد کردم. بلاخره بهم رسیدیم بعد 8 سال. هیچ جوری نمیتونم وصف کنم که چه حالی داشتیم. اینکه همه بدونن که ماها زن و شوهریم. میدونی عزیزم هنوزم واسم مثه یه رویا میمونه یه رویایی خوب. برم خونه ی عشقمو ببینم. یا اینکه اون بیاد خونمون.