همین اول عذر خواهی میکنم بابته اینکه کامنت ها تونو بی جواب گذاشتم. نظرای دو پست قبل که حالته خصوصی بود. ماله پست قبل هم همینجا جوابشو میدم. اول که دوستا ی عزیزم اون پایان که زدم در ادامه ی پسته قبلش بود. واین یعنی اینکه وبلاگم تعطیل نشده. ممنون که این همه بهم محبت داشتید. ببخشید که این روزا حاله پاسخگویی و جبران محبت هاتونو نداشتم. دوستان دیگری که درخواست رمز داشتن بگن. بیشتر دلیل رمزی بودنش اینه که دوست ندارم هی چشمم بهش بیفته. وگرنه رمزو به همه کسانی که خواسته بودن دادم.

Lunes, 16 de febrero de 2009.

مدت هاست دلم احساس سنگینی می کند. مدت هاست حال احساسم خوب نیست. مدت هاست تمام باورم این است. که هر چه بود تمام شد. نسیمی از عشق وزید و رفت. مدت هاست درگیر افکاری درهم و پریشانم. نخستین بار زیرقطره های باران . درپهنای دل غمناک آسمان . در کنار برگ های زردوباران خورده ی درختان.

وبلاگی با آدرس مورد نظر پیدا نشد.

خداوند وقتی مواهب زندگانی را بین مخلوقاتش تقسیم میکرد. من یا خواب بودم یا یک جائی تاریکی گیر افتاده بودم که هیچی نسیبم نشد. همه فکر آرایشگاه و لباس نو و سفرهای مختلف هستند. من بدبخت باید روزی 3 بار کله مرغ بپزم برای 50 تا گربه گرسنه خیابانی و بجای شمیم گل ها از شمیم گند کله مرغ مست بشم. چه سال بد و نحسی راپشت سر گذاشتم. یعنی میشه امید داشته باشم امسال بهتر باشه.