یک نمونه تزریقه ی برای دوستانی که خواسه بودند مربوط به قرن دهم. یک نمونه تزریقه ی برای دوستانی که خواسته بودند مربوط به قرن دهم. با درود و عرض ادب. می نویسم بر استان بلاگی که هیچ وقت اپ نمی شود به جز به هول و قوه ی خودم. زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست. پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست. نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان.

خودکارها را در می آورد. سنگ ها را خالی می کند. دریایی که این سمت و آن سمت می برم. هوا را ابری کرده است. می آید و بر می گردد. تا پرنده ای یخ بسته. روی شاخه ی خشک زمستان را. پرنده ی کوچک شده از بالا. از تنش گل می روید.

این جور شعر ها با غروب های غمگین پاییز اصفهان خیلی جور است. کاری به کار عشق ندارم! من هیچ چیز و هیچ کسی را. در این زمانه دوست ندارم. این روزگار چشم ندارد من و تو را. هر چیزی و هر کسی را. حتی اگر یک نخ سیگار. بهترین مریضی دنیا را گرفته.

گاه نوشته های محسن عباسپور. و عجب نداشت زمانی که. ادامه و متن کامل را از اینجا و در سایت بابونه بخوانید.

آنگاه که خدایان در برابر مرگ به زانو درآمدند. ما را اموختند درس زندگی بر خاک. قرار است سعی در فراموشی باشیم مزمن. به لب میگیرمت با هجاهای بلند. خود اگاه تر از دختران هرچه میدان های وسیع پراگ. و می اندیشمت با اشتهایی مضاعف. در عصیانی ما قبل تر از کلمه. که سال ها بعد تر از این. قوت لایموتمان را روزه گرفتیم. تو مادر زادی حنجره ات سنگ داشت. و من درد حلاجیم را. هجی نمی شوی در من.