ساعت یک و نیم آن روز.

ای زیباترین مفهوم آفرینش ساز باران تورا میخواند. دریچه ای رو به باران. باران می بارد ومن در ابستگاه همیشه ایستاده پیر میشوم بی آنکه بدانم سال هاست هبچ قطاری این جا توقف نمی کند. را از من دریغ مکن که بودنت بارانی است از آرامش برای من بغض آلود. تکیه گاهی است برای من شکسته دل زیر آوار غم ها. پایانی است برلبخندهایم نفس هایم . آغاز سلامی است به تنهایی.

و فقط با یکی از آنها احساس تنهایی نمی کنی. و خدا نکند که آن یک نفر تنهایت بگذارد. چه جوری دلت اومد این همه طرفدار و تنها بزاری. این همه آدم منتظرتن منتظر خودت. کسی نیست برات شایعه بسازه خودتی و اون بالایی. دیگه خوشحال باش امپراطور صدا پروازت مبارک.

تنهایی را دوست دارم! بی دعوت می آید. بی خبر نمی رود! ما ینی مهدیس و زهرا این وبلاګو. درست کردیم ک حرفای دلمونو بزنیم. هرچیم مینویسیم حرفای دل خودمونه. امیدواریم دوس داسته باشین و خوشتون بیاد. ب ه یادی اونی ک ه تو اوج اوج گ ریه هات ,ناامیدی هات,بغض ها. یهو ی ه آرامش خاصی ب ه ادم میده,ی ه آرام ش ک ه ت ه ق لب آدم رو اروم. میک نه ب ه آدم میگه ن ترس م ن ه ستم ن گ ران ن باش چیزی ن میشه,و لی. تو باز م د لت آروم ن میشه و باز م میترسی,درست.

این روزها آنقدر زندیگم تغییر کرده. که وقتی به اینجا می آیم حس می کنم وارد سرزمینی ناشناخته شده ام. غم غربت دست وپایم را می گیرد و نمی توانم تکان بخورم. شاید دیگر به اینجا نیایم. وشاید یکی از همین روزها. بیایم و این خانه ی سیاه و ساکت و نمور وغم گرفته را خانه تکانی کنم و از نو بنویسم. نه از دخترکی که روزی تنها بود و غمگین. که از زنی که دیگر نه تنهاست و نه غمگین. آفرین ها بر تو بادا ای خدا. ناگهان کردی مرا از غم جدا.