آینه هم دل زلال شماست. می خواهیم برویم و با هم بسازیم. در محضر حجت الاسلام حاج علی اکبری. حضور شما بدرقه راه ماست. البته این دعوت نامه 2 روز پیش بود! درگیر مراسم ها بودیم که مراسم شادی تبدیل به ختم شد. مادربزرگ ام انگار خواست با هم بودنمان را ببینند و برود.

چون خوش می گذرد غمی نیست! نوحه خوانی حاج آقا مجتبی برای فاطمه زهرا س. یاس تنها یک سحر مهمان است. علی و نماز و کولی و حالات عرفانی بابایی! چون خوش می گذرد غمی نیست! آغوش همیشه بازت را دوست دارم.

دوید توی حمام و زار زار گریه. مثل همه دفعه های قبل. مثل دفعه هایی که حالش بهتر می شد و می دید آنچه نباید می کرده کرده و آنچه نباید میشده شده. مثل همه دفعه هایی که حالش بهتر می شد و می دید صورت زنش خراش برداشته. می دید چند تار موی زنش لای انگشتان اوست. دوید توی حمام و زار زار گریه. سرش روی تنش زیادی میکند. روی تنی که سی سال بی حرکت مانده است.

یه نگاه به آرشیوم میندازم. همیشه یه بهانه ای برای نوشتن داشتم. بعضی وقتا یه مخاطب خاص. حالا اما نه گلایه ای دارم نه شکرخدا دل پری. بعد مشهدی که بهمن ماه سال قبل رفتم. اونقدی هم به رییس جمهورواطرافیانش اطمینان دارم که کلا بیخیال سیاست بشم. حالا که هیچ بهانه ای برای نوشتن نیست.

نوشتن مرهمی است بر زخم های نگفتن. برای گریه هایم شانه هایت را کم می آورم. یه روز مفید کاری! حیف از اون خاطره ناب بارون خورده که به گند کشیدیم ش. بخوان مرا به نام تو. اشکی دوباره , اینبار اما به یاد تو. بوی اسفند; بوی عاشقی. رویاهای از دست رفته! دست نوشته های یک انسان نه چندان معمولی.