یک نمونه تزریقه ی برای دوستانی که خواسه بودند مربوط به قرن دهم. یک نمونه تزریقه ی برای دوستانی که خواسته بودند مربوط به قرن دهم. با درود و عرض ادب. می نویسم بر استان بلاگی که هیچ وقت اپ نمی شود به جز به هول و قوه ی خودم. زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست. پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست. نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان.

این بار دوست ندارم پستی طولانی داشته باشم. برشانه های خسته ی مردی بدون شرح. مردی بدون نام بدون نشان بدو. ن یک شناسنامه ی فردی بدون شرح. مردی غریب و تنها در نیمه های شب. حتا بدون سایه ی سردی بدون شرح. یک کوله بار لبریز از عشق و عاطفه. بر دوش های کوخ نوردی بدون شرح. مردی که ذکر نامش اعجاز می کند. چون نام ذات اقدس فردی بدون شرح. مردی که کوفه کوفه دلش زخم خورده است.

دانشجوی کارشناسی زیست شناسی دریا. ز شهر بام های سفالی آستارا. غزلی از پریسا گلی نیا در آدم برفی ها. سه رباعي جدید از پريسا گلي نيا در آدم برفي ها. چند رباعی از پریسا گلی نیا در آدم برفی ها. یک سپید از پریسا گلی نیا در پیاده رو.

سهشنبه 26 اردیبهشتماه سال 1391. مادر بهشت من همه آغوش گرم توست. گویی سرم هنوز به بالین نرم توست. تنهایی ام مباد که تیره است بی تو روز. ای سینه داشته سپر هر بلای من. اکنون بکن شفاعت من با خدای من. امروز هستی ام به امید دعای توست. فردا کلید باغ بهشتم رضای توست.