بی مقدمه لب های غمگین قلم را بر تن نرم کاغذ می نشانم. چه عشقی بین این دو جاریست. اما این قصه چیزی دارد که مرا آرام میکند. این که جای بوسه هایش تمام تن کاغذ را گرفته! اصلن شاید معشوقه می خواهد به همه نشان دهد که عشق که بوده! که شاید بعدها کسی پیدا شود که معشوقه را بخواند و بگرید و از حسی شاید غم مانند پاره اش کند و او را بکشد. میگفت عجب نگاه تند تیزی! .

این حصار فکر تو اندازه ی من نیست. از مسیری که رفته بودی داشت. حتی چنین گزینشی برای تو اجباری است.

محمد صادق حقانی فضل .

بهار رفت بهار آمد و بهار گذشت. بهار رفت بهار آمد و بهار گذشت. نیامدی تو و یک سال آزگار گذشت. نیامدی تو و ابر از غم نیامدنت. چنین گریست که آب از سر بهار گذشت. بهار آمد و پاییز رفت اما حیف. تمام عمر کلاغان به قارقار گذشت. بهار از پس سرمای تیره سر بر کرد. بهار از سر تقصیر روزگار گذشت. بهار رفت بهار آمد و بهار گذشت. چقدر منتظرت هر شب استخاره کنم.

به سرخی آتش به طعم دود. پس من چه می دانم از این دنیای هیچ وپوچ. آینده ام نا معلوم وهمه چیز در پیرامونم بد و زشت و دروغ و کینه وحیله و پستی و. سستی و بیشعوری یا بی شرفی و خطر و ناپایداری و بن بست و مشکلات و ناامیدی. و من تنها و تنها و تنها. و در میان ازدحام جمعیت پر هیاهو و پر شوری که بر سرم هجوم آورده اند.