احرامی بسته ام برای وصل به مقصد حقیقی و این کلبه مجازی من است برای بازگو کردن دغدغه های تحلیلی ام. درد و دل های دوستانه من. دکتر محمد رضا جوادی یگانه. گاه نوشتهای محسن حسام مظاهری. نشريه اخراجي هاي بسيج دانشگاه بهشتي. این بود وصف این بنده که مدتی از پویش وبلاگ نویسی دور بوده ام.

9 مارس روز خشم ملتها علیه آمریکا. او در امتداد 12 سلاله. و خواندمت که قشنگ است روز و شب از تو. بخوانم و نگران نخوانده ها باشم. سرودمت به همان باوری که در من بود. و شعر حنجره ام شد که خوش صدا باشم. امروز برای تو آمدم برای نوشتن از تو. امروز واژه هایم را برای تو آماده کرده ام. امروز تو را خواندم در جان ثانیه. رخ در رخ من بایستی.

به دنبال کسی جا مانده از پرواز میگردم. گریه هایم راقبلا کرده بودم. خرد خرد و آرام آرام. خوشحالم که به جای بهتری رفت. جایی که خیلی وقت است هر دو منتظرش هستیم. هرچند چند بار تا تو چشام اومد. و من نمیدونم چطور باید کل این ماه مبارکو تنها سحر بخورم. برای وقتهایی که تنها شدم. باورم نمیشود آن من بوده ام.