به نام خداوند آسمانها و زمین. آمدم که با شما سخن بگویم. منتظر دریافت پیام های من باشید. از خواندن مطالب ما انشا الله بهره مند خواهید شد. ما را از نظرات خود مطلع فرمایید. وبلاگ ازرنجی که می بریم - علی مصلحی. مهدی - نیا و ای شه آزادگان .

تا دبیرستان نفهمیدم که چه گذشت. برای دانشگاه اقتصاد را انتخاب کردم که در کنار حوزه بخوانمش. حوزه را بیش از مقدمات تاب نیاوردم و چسبیدم به اقتصاد. هنوز مدرک کارشناسی از اقتصاد نگرفته بودم که مجذوب فلسفه و فیزیک شدم. برای ارشد فلسفه شرکت کردم و حال دانشجوی این رشته شدهام.

خیلی جاها تو خوش بودی. خودکشی یعنی ناسپاسی از همه داشته های خوب و خوشی هایی که قبلا داشته ام. خودکشی یعنی صورت مسأله را پاک کردن. قبل از اذان به پارک روبروی مسجد.

تو ای برگریزان امیدم, باتو من با بهار می رویم. خیلی زود! حتی نزاشتن با عطر وجودشون انس بگیرم. رفتن و با هزار هزار امید دوباره تنهام گذاشتن. حس می کنم بازهم نفهمیدمشون! باز هم قدرشون رو ندونستم! عطر وجودشون هنوز تو گوشه گوشه خونه پیچیده. قرار بود ایندفعه خودم برم بگیرم. ایشالا هزار ساله بشی بابا.

گاهی ناگهان سقوط می کنم. و این فاصله ی ایستاده بر روی زمین تا زمین خوردن آن قدر زیاد می شود که سقوط می کنم. در آنی از همه چیز تهی میشوم. همه چیز برآیم بیگانه میشود. از نزدیک ترین کسانم تا فضای اطرافم. از لباس هایم تا هوایی که تنفس میکنم. من به سان کسی که از صخره ای آویزان است. به هرچه میشودچنگ می زنم و آنقدر تقلا می کنم تا بمانم تا نگه دارم آنچه را دارم.