شایسته است که دانش انسان بر گفتارش افزون و خردش بر زبانش چیره باشد .

ای آنکه روشناییهای قدسی اش برای چشمان دوستانش ریزان و انوار جمالش برای دلهای عارفان شیفتگی آور است .

که دلها همه بی قرار از اوست. دل آقا اسیر زلفت بود. خنده ات باده ی حیاتش بود. پای گهواره ات مراجع مان. م هرلبیک یا حسینت را. جان زهرا بزن به طالع مان. مست بودن به قیل وقال که نیست. مرد بودن به سن وسال که نیست. بی جهت حرمله سه شعبه نخواست. گریه هایت برای آب نبود. پدرت را غریب می دیدی. تا که پلک تو را عطش می بست.

لیست کل یادداشت های این وبلاگ.