خاطرات دخملی شیرین و دوست داشتنی ما. فرشته نازنین من تو الان 4 ماه و نیم از عمر نازنینت می گذره. حدود 12 ماه پیش در تاریخ 6 بهمن سال 1388 متوجه شدم در وجودم ریشه کرده ای. ریشه ای که اکنون تا قلبم رخنه کرده و درخت عشق تو در تمام وجودم رشد کرده. عزیز دل من عشق تو و بابا مهدی گذر روز های زندگی و برام شیرین کرده. کم کم خنده هات با صدا همراه میشن. اولین بار وقتی با بابا مهدی بازی می کردی و روز 12 بهمن بود با صدا خندیدی. دختر گلم رو به تو می سپارم.

4 سالکیت مبارک باشه پادشاه من. مامان تنبل بالاخره همت کرد و آپ کرد. شمارش معکوس تا دو سالگی. یه جوجوی مریض یه مامان غمگین. فیس بوک نگو بلای جون بگو. دوستانی دارم بهتر از آب روان . و خدایی که در این نزدیکیست. کیاراد امروز Vs کیاراد دیروز. خبر آمد خبری در راه است. بالاخره آذر از راه رسید.

سلام و رحمت خداوند بر شما باد. ذهنت پویا میشود و احساس بودن می کنی. وقتی هم که کسی باشد بخواند نوشته های تو را که دیگر نور علی نور میشود. از اینکه با من بودید و همراه و نظر میدادید سپاسگزارم.

لق شدن و افتادن اولین دندون کیانا. این همه وقته ننوشتم و دلم خیلی تنگ شده بود برای وبلاگ نویسی تصمیم داشتم دیگه اینجا ننویسم اما دیدم نمی تونم از اینجا دل بکنم. سر فرصت میام و خاطرات این چند وقت اخیر رو ثبت می کنم. اسفند و خونه تکونی و کلی حس های خوب.