زنی از کوه های دوشنبه . شنبه بیست و هفتم تیر ۱۳۹۴. من از سرزمین های تنهایی ام. با احترام به استاد محمد کاظم کاظمی. از این شهر دیر آشنا می روم. من و بار دردی که مانند کوه. من و خاطراتی که سوهان روح. من و آجر و کوره ی شعله ور. من و پینه ی دست های پدر. من و غیرت پوچ نامرد ها. نه این سو مرا هیچ کس بیقرار. نه آن سو مرا بخت چشم انتظار. من از سرزمين هاي تنهايي ام.

رو به راهی بعد از سی سالگی. دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت. دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور. ممنونم از کامنت های مهربان و نگرانتون. اهواز برگشتم بدون اغراق هرروز می خوام بیام و بنویسم. ولی این کار همه چیز رو از من گرفته. آخرین نفری که از اداره میزنه بیرون منم. و توی خونه هم باز کار میارم که انجام بدم. کاش منم مثل بعضی همکارام همه چی رو سرسری می گرفتم. ولی احساس مسئولیت بدجوری منو م رده. پنج شنبه قبل از سفر با آن مرد رفتیم تا از نزدیک عملکرد ماساژورها رو ببینیم.

مدت زیادی وبلاگمو دارم و دوسش هم دارم ولی دیگه عمرش رو به پایانه. الان به کلبه ای متروکه میمونه برام. کسانی که علاقه دارن میتونن منو تو فیس دنبال کنن. قطار ها رد می شوند. از همان مسیری که هر روز مدرسه ات.

می خوام ساعت ها قدم بزنم. باور کن بعضی چیزها خیلی برای آدم سخنه حتی ممکنه هیچ وقت نتونه باور کنه. دلم می خواد ساعت ها یه خیابان بلندو که درختا دو طرفش قد کشیدن رو قدم بزنم. همین چن روز پیش زیر نم نم بارون قدم زدم و قدم زدم و قدم زدم. هنوزم دارم تو همون فضا توی ذهنم قدم می زنم. غزلی از سر گلایه و درد . قلبی شدم که تیر کم.