لحظه های هر چه بود یا نبود. سلام به هفت دوست گرامی از هفت دنیای مختلف.

دست نوشته ها و اشعار سیده زهره ارزه گر. و نگاهم را روی دست هایت. و نگاهم را روی دست هایت. عاشق شده اما نمی تونه. دیوونه ام مثل یه آهو که. اما دلش میخواد اسیر باشه.

یادداشت های شبانه يک محمدحسين بدري. این تازه اول کار است. حرف هایی درباره بازیابی آرایش تهاجمی. حالا دوباره ماییم و کارهای نکرده و راههای نرفته و یک فرصت چند ساله دیگر برای تقویت توانها و بازیابی آرایش تهاجمی. مثل همین چهار سال و هشت سال گذشته و هشت سالهای قبل.

حالش دوباره بد شد و از خود فرار کرد. ز ل زد درون آینه و چشمهاش را. باریک کرد و غم زده کرد و خمار کرد. آمد کنار قوری سردی که سالها. وا شد دهان پاکت سیگار خالی اش. آهی کشید و فحش کشید و نثار کرد. لعنت به آن شبی که دلش را قمار کرد. دیوانه وار رفت و به هم ریخت گنجه را. انگار بغض کرده کلاغی درون ضبط.

قدمی سوی سپاه و قدمی سمت حرم. دو رباعی و یک غزل عاشورایی. هم یکسره می به جام ها می ریزند. هم شیرینی به کام ها می ریزند. این قوم به احترام مهمان هاشان. سنگ از سر پشت بام ها می ریزند. برگرد که ماهپاره ای هست هنوز. بمان ستاره ای هست هنوز. هرچند سپاهت همه افتاده به خاک. جنگاور شیرخواره ای هست هنوز. گریه ی تو وسط خنده ی لشکر گم شد. سوره ای بود سپاهم که تلاوت کردم. آیه ای پشت سر آیه ی دیگر گم شد.

دلتنگی های مرد خط خطی! پست دیشب خانم یلدا شریف توی فیس بوک باعث شد که بعد از مدت ها باز به این وبلاگ سر بزنم وبلاگی که بخش عظیمی از خاطرات منو توی خودش ثبت کرده. خاطراتی که گاهی با خنده و گاهی با بغض به یادشون می افتم. حدود چهارسال قبل همین وقتا بود که این وبلاگو راه انداختم. شاید دوباره بیام سراغش و خودمو پیدا کنم. تف به این زندگی . چی فکر می کردیم چی شد. می گریزد برهنه پا در باد. آخرین کودک درون از من. می گریزد برهنه پا در باد.