منزلی در دوردستی هست بی شک هر مسافر را. ای ندانم چون و چند! تو بسا کاراسته باشی به آیینی که دلخواه ست. که از این بیغوله تا آنجا کدامین راه. یا کدام است آن که بیراه ست. که به سوی تو چها می بایدم آورد.

ای که به شبهام صبح سپیدی. راز و رمز تکنولوژی کامپیوتر. ام اس و زندگی من. با سلام خدمت دوستان گلم. این جانب شیدا هستم که پس از 10. ماه و اندی این وبلاگ رو دوباره اپ کردم. و اون اینکه از دوستانی که میان و میگن که خواستار تبادل. لینک و این جور چیزا هستن می خوام که من بعد اگه بازم. وبلاگ که وبلاگ دیگرم هست به اسم ساقی.

حالمان بد نیست غم کم می خوریم. هر روز کم کم می خوریم. عشق می ورزم عذابم می دهند. خود نمیدانم کجا رفتم به خواب. بی گناهی بودم و دارم زدند. دشنه ای نامرد بر پشتم نشست. از غم نامردمی پشتم شکست. سنگ را بستند و سگ آزاد شد. یک شبه بیداد آمد داد شد. عشق آخر تیشه زد بر ریشه ام. تیشه زد بر ریشه ی اندیشه ام. عشق اگر اینست مرتد می شوم. خوب اگر اینست من بد می شوم. بس کن ای دل نابسامانی بس است.

ورق پاره هایم ز عهد قدیم. مرا می برند تا دیار غریب. همانجا که مستانه رسوا شدم. گهی در میان ورق پاره ها. شب و روز دلم پرسه ها می زند. که شاید بدست آورد چیزکی. از آنجا که من مست و شیدا شدم. ز دوران و عهد جوانی و یاد. میان ورق پاره ها خیره شد. پس از دیدن پاره های قدیم. قدی راست زاندیشه دریا شدم. به یاد گلی لابه لای ورق پاره ها. دلم در بدر می دوید. دلم می دوید تا که شاید ز نو. گل تازه خویش پیدا کند. چو دید برگ ها جمله پوسیده اند.

كاش در دهكده ي عشق فراواني بود. توي بازار صداقت كمي ارزاني بود. كاش اگر گاه كمي لطف به هم ميكرديم. مختصر بود ولي ساده و پنهاني بود. كاش به حرمت دل هاي مسافر هرشب. روز شفاف ترين خاطره مهماني بود. كاش دريا كمي از درد خودش كم ميكرد. قرض ميداد به ما هر چه پريشاني بود. كاش به تشنگي پونه كه پاسخ داديم. رنگ رفتار من و لحن تو انساني بود. مثل حافظ كه پر از معجزه و الهام است. كاش رنگ شب ما هم كمي عرفاني بود. چقدر شعر نوشتيم براي باران. غافل از آن دل ديوانه كه باراني بود. كاش سهراب نميرفت به اين زودي ها.