دستهایم را به تو بخشیدم. چشمه های جانت را انباشته بود. دستهایم را به تو بخشیدم. وقتی که خوشه های اشک در چشمت دانه دانه می شد. و دلت شاخه های سنگین سیب بود. و شاخه های لرزان گیلاس. دستهایم را به تو بخشیدم. که آرزوهایم باغی بود در امتداد ویرانی. داسهای امیدت را کند کرده بود. دستی می خواهم و به وزن لبخند . پر پر شد دلی که آغاز نکردی اش.

تو را من چشم در راهم. نوشته شده توسط سپیده ی عشق.