بر زمین افتاده پخشیده ست. دست و پا گسترده تا هر جا. و نمی داند چرا حتی. این غم آور وحشت منفور را خیام پرسیده ست. وز محیط فضل و شمع خلوت اصحاب هم هرگز. هیچ جز بیهوده نشنیده ست. کس نداند کی فتاده بر زمین این خلط گندیده. وز کدامین سینه ی بیمار. کرمکی در هیچ حالی از دگردیسی.

شنیدم ژتون غذا نداشتی و مجبور شدی. انگار عزت من بود که درهم شکست. آسمان و زمین و ما بینهما به چشم نمی آید در مقابل عرش و کرسی تو. عرش و کرس نمی خواهم. دلی می خواهم به وسعت ذات تو. بی مکان و بی زمان.

من از آنچه نمی دانید نمی ترسم ولی بنگرید در آنچه می دانید چگونه عمل می کنید . ارحم فی هذه الدنیا غربتی.