به کسی نگو خاله . سلام بر همه دوستان خوبم در پارسی بلاگ . چند مدتی است که که شرمنده شما عزیزان هستم و نتوانستم حتی به نظر لطف و عنایت شما عزیزان نسبت به خودم حتی جوابی بدهم. شما به بزرگواری خودتان من را ببخشید. نمی دانم بهانه اش را بگذارم مشغله زندگی یا بی وفایی و بی معرفتی خودم . در هر صورت من را ببخشید. تو همه زندگی من هستی. مادر زینب جارو به .

این وبلاگ یه هدیه عجیب و با کلاسه که از خواهرم کادو گرفتم. چند روز پیش مجبور شدم برای ی کاری که داشتم. بیام به وبلاگم و به دوستای قدیمی و عزیزم سر بزنم. هدیه خوشگل من الان دو سال و دو ماه و 4 روزشه. ماشالا برا خودش خانمی شده. فقط حیف که من زیاد نمی تونم ببینمش. از روزی که غیب شدم رفتم سر کااااااااااااااار. واسه همین نمی شد بیام. مدیر داخلی یه مجتمع آموزشی شدم. چون از ۳-۴ ماهگی داشت.

نگارش در تاريخ جمعه شانزدهم آبان 1393 توسط معصومه سادات. نفس تنگی های این چند روز اخیرم. دیدن چندباره فیلم های بابا دیشب اخر وقت. بهانه های احسان برای دوباره و دوباره دیدن فیلم های بابابزرگش. دور بودن از مزار بابا تو روز سالگردش. تلاش برای نشون ندادن ناراحتیت. خوندن خاطرات و دلنوشته های دیگران درمورد روزای اخر بودن با بابا. گیر کردن یه بغض توی گلوت.

از راه آسمان به تو دستم رسیده است. یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور. این پست مخاطب خاص دارد . خدا رو چه دیدی . سبز و آبی مثل تو . اگر حوصله ی غر شنیدن و گله و شکایت کردن ندارید و در حال حاضر حالتان خیلی خوش است لطفا این پست را نخوانید چون در اوقاتی بسیار تلخ نوشته شده است .