روی نیمکت با حالتی که فقط مخصوص خودش بود لم داد و بلند بلند خندید . دوباره به زمین خیره شد تا کفش سی و هفتم رد شود . تا دوباره داد بزند و حرف هایی که تمام جداره های گلو تا سمت چپ سینه اش را زخم کرده بودند بالا بیاورد . این یکیو از همه چیزایی که تو عمرم نوشتم بیشتر دوس دارم . من هم یک روز بچه بودم.

هنوز وقتایی که خیلی دلم می گیره. زل می زنم به صفحه. آهنگ همیشه خوبش رو گوش می دم. و فکر می کنم .

گاهی اوقات که همه ی وجودت خالی شده و از ته دل یکی رو میخوای که باهاش حرف بزنی. حرفایی که شاید به نظرت اصلا مهم هم نباشن ولی تو دلت موندن . یا بعضی وقتا که دلت میخواد تمام فکرایی که تو کلته رو ول کنی و فقط یه مدت خوش باشی. یا گاهی اوقات که سخت گیر کردی و به شدت به راهنمایی یکی دیگه نیاز داری. یکی که حواسش وقتی باتوئه فقط پیش تو باشه. یکی که حرفاتو خوب خوب بفهمه. یکی که وقتی باهاشی نخوای زمان جلو بره. اونموقع است که میفهمی چقدر دوست خوب نعمت بزرگیه! اما اگر همراهی داشته باشی که تنهات نذاره.

اللهم مالک الموت طیبنا للموت و اصلحنا قبل الموت. وارحمنا عند الموت و هون علینا سکرات الموت ولا تعذبنا بعد الموت و اعرضنا الی ملک الموت یا فاطر. السماوات والارض انت ولینا فی الدنیا والاخرة توفنا مسلما والحقنا بالصالحین. تلفن همراهم را برداشتم و پیام تو بود که بر صفحه گوشیم نقش بسته بود. و شدی سایه سر من.