روی یک تکه کاغذ بنویسی. و بچسبانی پشت شیشه ی افکارت. باید به خودت استراحت بدهی. دست هایت را زیر سرت بگذاری. و بی خیال سوت بزنی. در دلت بخندی به تمام افکاری که. پشت شیشه ی ذهنت صف کشیده اند. آن وقت با خودت بگویی. نه اینکه مرا شعر تازه نیست.

بر خلاف شلوغی اطرافم خیلی تنهام. چقدر گاهی دوش آب گرم خوب است. چقدر گاهی میچسبد این بی خبری از دنیا وقتی زیر دوش فقط صدای شر شر آب می آید ومجبوری چشم هایت را زیر دوش روی همه چی ببندی. و به هیچ چیز جز لذت ریختن آب گرم روی کمرت فکر نکنی! بعد هم بخاری که همه جا را فرا گرفته . مقدمه ای باشد برای روبرو نشدن ناگهانیت با دنیایی که چند دقیقه تنهایش گذاشتی. از پشت بخار ها کم کم دنیای بیرونت را ببینی و پا بگذاری درونش . آآآ هههه که چه لذتی .

من مانده ام و یک برگه ی سفید! یک دنیا حرف ناگفتنی! و یک بغل دلتنگی و تنهایی . درد دل من در این کاغذ جا نمی شود! این برگها.

این ها بغض هایی هستن که یا اشک میشن یا عقده . من سفر کرده ای دارم . که یادم رفت پشت سرش آب بریزم! چون باورم نمی شد که برود. با یک سلام و احوال پرسی ساده آمد ! رفتنش چنان با شکوه بود که سالهاست. انقلاب ما انفجار نور بود. مرگ بر بریدن نفس مرگ بر قفس. مرگ بر شکوه خار و خس.

ومن یاد تو بیافتم! انسانی که تو آفریدی گاهی برای تحمل رنجش. به شانه های کسی از جنس. می ترسم کسی بوی تنت را بگیرد. نغمه ی دلت را بشنود. این بی قراری ها دست من نیست . عاقل ترین آدم ها هم . گاهی دلتنگ خاطرات احمقانه شان میشوند .