شایسته است که دانش انسان بر گفتارش افزون و خردش بر زبانش چیره باشد .

بسم الله الر حمن الر حیم. 1740;ادداشتهای پراکندهی یک نوجوان سی و هشت ساله. امروز یکشنبه 94 مرداد 25. همین روزها بار سفر خواهم بست. و به جایی خواهم کوچید. که در آنجا هیچ دوشیزه ای. زیباتر از خاطره های من نیست. که با قلمی در دست. و کاغذهایی پراکنده در اطراف. لحظه های بی شماری را به یاد بیاور. که آرزوی مرگ مرا کرده بودی. از جاودانگی من با تو سخن ها خواهد گفت.

که دلها همه بی قرار از اوست. دل آقا اسیر زلفت بود. خنده ات باده ی حیاتش بود. پای گهواره ات مراجع مان. م هرلبیک یا حسینت را. جان زهرا بزن به طالع مان. مست بودن به قیل وقال که نیست. مرد بودن به سن وسال که نیست. بی جهت حرمله سه شعبه نخواست. گریه هایت برای آب نبود. پدرت را غریب می دیدی. تا که پلک تو را عطش می بست.

سلام ببخشید نبودم درگیر بودم به هرحال امیدوارم خوشتون بیاد. صبر کن عشق تو تفسیر شود بعد برو. یا دل از ماندن تو سیر شود بعد برو. خواب دیدی که دل دست به دامان تو شد. تو بمان خواب تو تعبیر شود بعد برو. لحظه ای باد تو را خواند که با او بروی. تو بمان تا به یقین دیر شود بعد برو. صبر کن عشق زمینگیر شود بعد برو. یا دل از دیده ی تو سیر شود بعد برو. تو اگر کوچ کنی بغض خدا می شکند. بمان گریه به زنجیر شود بعد برو. خدافظ نظر یادتون نره همتونو دوس دارم بوووووس.

اگر هدف خدمت است هر ک.