بچه های عمران84دانشگاه تربیت معلم سبزوار. دلها چه بیقرارند وقتی که توبیایی. پاییزها بهارند وقتی که تو بیایی. آن روز از اشک از اشتیاق رویت. در چشم آشکارند وقتی که تو بیایی. در آسمان ملائک در عرش بینهایت. همواره جشن دارند وقتی که تو بیایی. شهرم و دیارم آن شب چون کهکشانی از نور. آذین افتخارند وقتی که تو بیایی. یاران باوفایت در جاده عبورت. قرآن به دست دارند وقتی که تو بیایی.

اول به نام دوست که هر چه داریم ز اوست. ر راهروهای تالارهای زندگی قدم زدن زیباست. بر قاب های دیوار آن تالار نقش های متفاوتی است که هر یک داستانی دارد. و این داستان ها هر یک به نوعی پایان می یابد. دستت را به من بده تا در این اوج دنیا بسازیم نه.

ای کاش می شد دنیا را سه طلاقه کرد. آینده به وحشتم می اندازد. دنیا را نگه دارید می خواهم پیاده شوم. دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ. ای هیچ برای هیچ در هیچ مپیچ. بساط عمر نیرزد به زحمت چیدن. چه چیدنی است که بایدنچیدن برچیدن. به چشم حقارت دو روزه ی دنیا را. چه گریه هاست پس از دوروزه خندیدن.