عاقا یه مدته آمار نظرات وبلاگ به شدت اومده پایین. نگاه به من نکنین که کم پست می ذارم.

ما انسان ها مثل مداد رنگی هستیم شاید رنگ مورد علاقه یکدیگر نباشیم. اما روزی برای کامل کردن نقاشیمان دنبال هم خواهیم گشت.

ساعت یک و نیم آن روز.

و مثل تمام مردهای آن روزی. عشق را کیلویی چند صدا می زد. خواهرم قانون اول را خیلی دوست داشت. لابلای فرمول های ریاضی اش. چند بار مرورش می کرد. تا شاید کسی پیدا شود. گنجشک های لب ایوان را. و به شمعدانی های روی تاقچه. چقد شبیه قانون سوم بود. و از هر طرف که نگاهش می کردی. همیشه دو ماهی سرخ را. من چند وقتی هست که مرده ام. با دست خلقت می درید.

یا من لا حبیب الا هو. چقدر عزیز ن این سیاهه های منقش به قشنگ ترین ها. هیچ وقت فکر نمیکردم که سیاهه و پارچه هایی که حسین سرخ یا یا زهرا ی طلایی روش نقش بستن. این قدر چشمم رو چراغونی کنه! و در عرض 1ثانیه بفهمم که چه غربت سنگینی رو قلبم تحمل میکرده. اهالیش فقط یه اسم نگه داشتن وحرم واگه دنبال اهل بیتش بگردیم یا مشرک میشیم یا نصیبمون فقط یه دیوار. آهنی میشه که شده حصاری که ما رو از اون ها دور کنه . میپرم از خیلی چیز ها.

چهار قدم میره دوباره وایمیسه. همش فک میکنه یه چیزى جا گذاشته. صدای هق هق من از همان گلویی می اید. که میگفتی از رگ گردن به آن نزدیکتری! .