همه ی آن چیزها که. سخت سخت به دست آمدند . هنوز هم وقتی دلم می گیرد لاک می زنم به ناخن هایم و اینقدر وسواس به خرج می دهم که رنگاهیش حالم را جا بیاورد . هنوز هم وقتی زیادی خوشحالم ته دلم با خودم خلوت می کنم. و خیلی هنوز های دیگری که هنوز به وجودشان پایبندم. گرد و غبار خفه ام می کند وقتی لب می گشایم که چیزی بگویم. باشد که باشیم برای هم .

او رفت و من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم میرود . قدر آدم هارو بدونین . یاد همه رفته ها بخیر. ببین روزمرگی کار رو به کجا رسونده که دیگه حتی روز تولدم هم با بقیه فرقی برام نداره . نمی دونم اون باقی روز ها هستن که خاص شدن . یا این روز خاص عادی . در هرصورت خورشید زندگیم یه بار دیگه دور زمین اش گشت .

ولی زیر باران را باید رفت. کرم نما وفرود آ که خانه خانه توست. نوستالژی های سال ها بعد. دلم می خواهد سرم را بکوبم به دیوار. و بعد خون جاری شود! حیف که در این حد خودخواه نیستم و حیف تر که کله مبارک مال خودم نیست و امانت.

چند یادداشت پراکنده از فصلهای آغازین یک دفتر ناتمام. شین را بردیم رساندیم خانه اش و تحویل آن کسی دادیم که باید می دادیم. بعد همه چیز به خوبی و خوشی تمام شد و آن دو تا آخر عمر با خوشبختی در کنار هم زندگی کردند.

ماموریتم کتاب خواندن و داستان نوشتن است. هر چه این جا می نویسم دروغ است. هر چند کاملا مثل واقعیت باشد. من شما را می شناسم. نامه ای به دوست آمریکایی ام. ماجرا هر روز سرباز های آمریکایی. برای اطلاع از بروز شدن وبلاگ در خبرنامه عضو شوید.

ای تنها بهونه من واسه زنده موندن. ترن ها مدام سوت می کشند. اما وقتی می خواهی بیایی. و راه های زیر زمینی را نیز. اما من دریاها را پشت سرگذاشتم. که از پشت میله ها می گذرد.

خواب روی چشم هایم چیز هایی را بنا می کرد. شنبه سی ام آذر ۱۳۹۲. حالا که از تو می نویسم تمام ذهنم خاطره می شود. گذر این همه سال حتی لحظه ای را هم نتوانسته از من بگیرد. الآن که فکر می کنم می بینم حق داشتند. تو تنها ثمره ی زندگیشان بودی.