به کسی نگو خاله . سلام بر همه دوستان خوبم در پارسی بلاگ . چند مدتی است که که شرمنده شما عزیزان هستم و نتوانستم حتی به نظر لطف و عنایت شما عزیزان نسبت به خودم حتی جوابی بدهم. شما به بزرگواری خودتان من را ببخشید. نمی دانم بهانه اش را بگذارم مشغله زندگی یا بی وفایی و بی معرفتی خودم . در هر صورت من را ببخشید. تو همه زندگی من هستی. مادر زینب جارو به .

ماموریتم کتاب خواندن و داستان نوشتن است. هر چه این جا می نویسم دروغ است. هر چند کاملا مثل واقعیت باشد. من شما را می شناسم. نامه ای به دوست آمریکایی ام. ماجرا هر روز سرباز های آمریکایی. برای اطلاع از بروز شدن وبلاگ در خبرنامه عضو شوید.

ای تنها بهونه من واسه زنده موندن. ترن ها مدام سوت می کشند. اما وقتی می خواهی بیایی. و راه های زیر زمینی را نیز. اما من دریاها را پشت سرگذاشتم. که از پشت میله ها می گذرد.

زن دگی ب ه سبک م ن. میشم مثه لحظه های شادیه تموم شدن مشقای کودکیم . من وقتی با توام خوشحالم . خدایا این خوشحالیو ازم نگیر.

طول ناحیه در قالب بزرگتر از حد مجاز. و من از خودم بی خود شده ام. به یاد بالا و پایین پریدن های با ذوق و شوق. به یاد کشیدن دست پدر برای تاب خوردن. به یاد انتظار های بیش از حد در صف سرسره های مارپیچی.

چه قدر دلم می خواد با دستانم لمسش کنم. اما حیف که خیلی دوره. تمام عمرش را صرف ساختن قایق کرده بود تنها یک امید داشت رهایی از سکوت مرگبار جزیره! روز موعود نزدیک بود . آخ که چه قدر خندیدیم! چه قدر هوا سرده.

بند تسبیحم اگر بگسست معذورم بدار. ما رو از دعای خیرتون بی بهره نذارید. چند روز پیش یکی از دوستانم که تازه از دانشگاهی در کانادا فارغ التحصیل شده بود رو دیدم. برگشته بود تا به کشورش ادای دین کنه. برای یه مصاحبه استخدامی رفته بود شهرداری . انگار هرلحظه میخواست هق هق گریه کنه.